Cambodja
16 juni 2014 - Krong Preah Sihanouk, Cambodja
Lieve allemaal,
Wat gaat de tijd toch snel! Het is alweer tijd voor een nieuw verslag over Cambodja.
Bij de aankomst in Cambodja werd snel duidelijk dat ze hier rechts rijden. Na bijna een half jaar links te hebben gereden is dat toch wel weer even wennen! Ook was het tijd voor weer een andere munteenheid: de Amerikaanse dollar. De Cambodjaanse Riel wordt steeds minder waard waardoor dit eigenlijk alleen nog als wisselgeld gebruikt wordt. Alles onder de 1 dollar wordt in Riel terug gegeven. Er zijn namelijk hier alleen maar biljetten en geen munten! Verder zijn we de eerste dag in Siem Reap erachter gekomen dat hier onder de lokale bevolking nog meer armoede heerst dan in Thailand. Dit merk je heel erg aan de wanhopige mensen op straat opzoek naar mensen die van hen iets willen kopen. "You want to buy something?", "What are you looking for?", "Tuktuk?", "Massage?", "What is your price?", "Lady?". Op een gegeven moment ga je alle kraampjes gewoon vermijden en wijs je de tuktuk mannetjes steeds korter af: "Lady tuktuk?" > "NO!!". Ook heel veel kinderen worden hier aan het werk gezet om allerlei troep te verkopen. Deze dag zijn we ook nog een stel tegengekomen die in dezelfde groep zaten bij onze outback tour in Australië. Ontzettend toevallig om elkaar in Siem Reap ineens weer tegen te komen.
De tweede dag in Siem Reap zijn we naar het tempelcomplex van Angkor Wat geweest. Dit is zo ontzettend groot dat er een 3 en 7 dagen pas beschikbaar is. Nou... één dagje tempels bekijken vonden wij wel weer genoeg! Het zijn trouwens allemaal tempelruïnes of in Nina's woorden "een hoop stenen". De entree voor dit complex is 20 dollar per dag: de duurste tempel waar ik ooit ben geweest! Wij hadden een tuktuk mannetje voor de hele dag geregeld die ons naar de drie grootste tempels bracht. Van de ene naar de andere tempel zat minstens 7 kilometer... moet je nagaan hoe groot het was! De eerste tempel was de Angkor Wat zelf. Deze schijnt erg mooi te zijn met de zonsopgang maar om 4.30 opstaan vonden wij wel erg vroeg. Nina was voor de Cambodjaanse bevolking als blond meisje erg speciaal. Een hele familie wilde één voor één met haar op de foto. Verder zijn we nog naar het broertje Angkor Thom geweest die bekend staan om zijn 52 hoofden. De naam van de derde tempel ben ik alweer vergeten, maar deze ruïne stond bekend om de enorme bomen die door de tempel groeien. Na 5 uur lang rond te lopen in de hitte was het wel weer goed voor ons en zijn we weer terug naar het hostel gegaan. Ik snap niet dat mensen hier een week rond willen lopen. Ja het was mooi.. maar dat heb je na 1x toch wel gezien?
Vlak voor we wilden gaan slapen begon Charlotte ineens keihard te gillen. En natuurlijk was het een kakkerlak!! Nina en ik stonden ook meteen op het bed te gillen en de kakkerlak vond zijn weg naar de badkamer. Bij de receptie ben ik insecten spray gaan halen en toen heeft onze held Charlotte de kakkerlak vriendelijk om het leven gebracht. We konden weer opgelucht ademhalen.... dachten wij! Totdat Charlotte ineens een baby kakkerlak op de grond zag lopen. En toen wisten we genoeg...mama kakkerlak en een baby kakkerlak.. dan moeten er nog veel meer zijn. Uiteindelijk kwamen overal baby's vandaan kruipen en zat de hele kamer dus vol met een kakkerlakkennest!! Natuurlijk is dat niet zomaar uitgeroeid dus wilden wij naar een andere kamer verhuizen. In eerste instantie was er niks vrij maar uiteindelijk toen hij zag hoe ernstig de situatie was was er ineens een kamer beschikbaar en konden wij om 2.00 's nachts eindelijk gaan slapen. Pff wat een avontuur!!
De laatste dag in Siem Reap hebben we in de ochtend onze backpacks helemaal leeggehaald en "kakkerlak-vrij" gemaakt. Anders nemen we ze straks overal mee naartoe. Verder zijn we deze dag nog even het stadje rondgelopen en zijn we 's avonds nog gaan stappen in de "pub street". In deze straat zitten alle bars en restaurants. Uiteindelijk zijn er twee bars in de straat tegenover elkaar waar iedereen blijft hangen tot in de late uurtjes. Op straat staan dan alle tuktuk mannetjes alweer te wachten om mensen terug naar de hostels te brengen. Volgens mij slapen die mannetjes echt nooit... altijd opzoek naar werk!
De volgende ochtend was het tijd om verder te gaan naar Phnom Pehn: de hoofdstad van Cambodja. Een rit van 5 uur over de meest slechte hobbel wegen zonder enige beenruimte. Met de misselijkheid ging het redelijk goed..totdat de vrouw naast mij ineens een zakje sprinkhanen tevoorschijn haalde en deze lekkernij begon te eten. Nou, toen draaide mijn maag zich toch wel even om...Ik was erg blij toen we er waren! Bij aankomst was het ook meteen duidelijk dat we weer in een echte stad terecht waren gekomen, wat een verkeersdrukte! Gelukkig zat ons hostel net buiten de stad in een rustige wijk. We bleven maar twee nachten (1 dag) in Phnom Pehn omdat er eigenlijk niet zoveel te beleven is.
De volgende dag zijn we met een tuktuk door Phnom Pehn gereden. De eerste stop was bij het Choeung Ek Genocidal Center een van de velen 'killing fields' in Cambodja. Voordat we hierheen gingen hadden we al gehoord dat het een erg trieste plek is over de geschiedenis van Cambodja. Bij de ingang betaal je 6 dollar en dan krijg je een koptelefoon met Nederlands sprekende audio. Je loopt een rondje over het park en dan krijg je op verschillende plekken te horen wat hier 40 jaar geleden is gebeurd in de periode van de Rode Khmer onder leiding van Pol Pot. Dit is de meest ontroerende plek waar ik ooit in mijn leven ben geweest. Hier zijn zoveel onschuldige mensen op de meest gruwelijke manier om het leven gebracht. In totaal is bijna eenvierde van de Cambodjaanse bevolking vermoord. In principe werd iedereen vermoord die opgeleid was, of alleen maar een bril droeg. Er zijn op dit terrein verschillende massagraven waar duizenden lichamen zijn gevonden. Uit respect en ter nagedachtenis voor deze mensen is er een monument waar alle schedels in worden bewaard. Iedereen was er stil van.. Hoe kan iemand zijn eigen volk zoiets aandoen? In Phnom Pehn zie je dan ook dat er weinig oudere mensen (boven de 40) zijn. In de middag zijn we nog naar de S21 gevangenis museum geweest, waar de mensen werden vastgehouden voordat ze werden afgevoerd naar Choeung Ek.
Verder hebben we weinig in Phnom Pehn gedaan en waren blij dat we naar de volgende plek gingen: Sihanoukville. Een badplaats in het zuiden van Cambodja. Na een busrit van 5 uur waren we dan eindelijk aangekomen bij het hostel Monkey Republic, het populairste hostel in Sihanoukville onder backpackers. In de middag zijn we nog even op het strand een drankje gaan doen. Hier hebben we ook kennis gemaakt met de velen verkopers op het strand, zowel kinderen als volwassen, van armbandjes tot pedicures. Ongeveer elke 5 minuten staat er wel weer iemand naast je. De volgende ochtend namen we de speedboot naar Koh Rong. Een eilandje vlakbij Sihanoukville wat volgens anderen een waar paradijs zou moeten zijn. Na 45 minuten door de wilde zee waren we dan om 12.00 aangekomen op het eiland. Een korte briefing, van een jongen die al veel te lang op dit eiland zat, bracht ons op de hoogte van het feit dat er alleen elektriciteit tussen 18.00 en 23.00 was. Verder was het strand waar we aankwamen ontzettend smerig en stonk het naar wiet en rotte vis. Toch maar een kamer gezocht voor de nacht want wie weet moesten wij het paradijs nog gaan ontdekken. Aan de andere kant van het eiland scheen een prachtig strandje te zijn genaamd Long Beach. Helaas was de zee te wild om met de taxiboot te gaan en lopend zou het een zware hike van 45 minuten zijn... wat ons in 35 graden net iets te ver ging! Na een slechte lunch (met oude knoeiharde pistoletjes) zijn we maar gaan lopen naar de strandjes die wat dichterbij zaten. Lopend door de jungle (Nina gillend aangezien ze gehoord had dat er slangen zaten.. ) gingen we naar het eerste strandje. Onderweg nog een hele grote gekleurde duizendpoot tegengekomen. Verder gelukkig geen enge beesten! Het strandje stelde vrij weinig voor en toen stond het besluit vast: we wilden hier zo snel mogelijk weg! Dus de eerstvolgende ferry om 16.00 weer terug naar Sihanoukville genomen. Om precies te zijn 4 uur op dit eiland geweest: een ware ellende!
Eenmaal terug in Sihanoukville hebben we een heerlijk luxe hotel opgezocht inclusief ontbijt. Deze avond zijn we lekker op het strand gaan eten en hebben we onze 'stamkroeg' gevonden: Martini beach bar. Ons nieuwe favoriete restaurantje op het strand en Lawi (13 jaar) heeft ons hier geweldig geholpen! De rest van de week zijn we hier dan ook nog vaak gaan eten. De Italiaanse oom van Lawi is de eigenaar van dit restaurant. Zijn neefjes helpen hem in de bediening en keuken. De ouders van Lawi zijn erg arm, maar dankzij zijn oom en tante kan hij naar de Engelse school en heeft hij een baantje. Heel mooi om te zien hoe familie elkaar helpt. We waren dan ook alle drie meteen verliefd op zijn charmes, echt een lief ventje!
De laatste dag met Nina was mijn onofficiële verjaardag. Charlotte en Nina hadden dit bedacht omdat het wel gezellig zou zijn dit nog even met z'n drieën te vieren. Nadat ik 's ochtends half slapend terug kwam van de WC werd er ineens voor mij gezongen. Haha, ik schrok me natuurlijk kapot! Nog even een seconde getwijfeld of het echt mijn verjaardag was, maar toen kreeg ik mijn 'onofficiële' verjaardagskaart en viel het kwartje. Echt een super leuk en lief idee! Aangezien we 24/7 bij elkaar zijn waren ze nog niet in de gelegenheid geweest om een cadeautje te kopen. Dus die mocht ik zelf uitzoeken deze dag! Het was een heerlijk chill-eet-relax dagje. De volgende ochtend vertrok Nina heel vroeg naar het vliegveld in Phnom Pehn, om vanuit daar via Bangkok naar Amsterdam te vliegen. De afgelopen zes weken waren super gezellig en we hebben echt ontzettend veel meegemaakt: om nooit meer te vergeten!! Maar voor Charlotte en mij zit het avontuur er nog niet op. Aangezien we ons ticket naar Vietnam al geboekt hadden waren we 'verplicht' nog een weekje in dit hotel in Sihanoukville door te brengen. Wat een straf! ;-) Dat wordt een weekje relaxen voordat we aan een nieuw avontuur gaan beginnen!
Helaas was het de drie dagen nadat Nina weg was ontzettend slecht weer: regen, regen en nog meer regen. Behalve ontbijten, lunchen en avondeten hebben we deze dagen dus echt niks gedaan. O ja, ik heb wel al twee boeken uitgelezen! Gister was mijn verjaardag en was het gelukkig een stralend zonnige dag. Ik werd wakker en meteen het eerste cadeau: een kakkerlak naast mijn bed.. Altijd fijn! Eerst hebben we heerlijk aan het zwembad gelegen en in de middag in het zonnetje op de strandstoelen gezeten bij Lawi! Toen Lawi hoorde dat ik jarig was en vervolgens mijn naam kwam vragen (en die moest ik spellen) hadden we al zo'n vermoeden dat hij ergens mee aan zou komen. En ja hoor, ik kreeg ineens een roze gevlochten armbandje met 'IRIS' om mijn pols. Super lief! In de avond zijn we ook nog lekker bij zijn restaurant gaan eten. Nadat we de rekening gevraagd hadden kwam hij met een rond bakje zelfgemaakte tiramisu met 1 kaarsje aanlopen. Wat een super leuke en lieve verrassing! Toch nog een kaarsje uit kunnen blazen op mijn 23e verjaardag. En daarna samen met Charlotte de tiramisu opgegeten, mmm het was heerlijk! Bij het bedanken kregen we nog twee dikke zoenen van zijn Italiaanse oom. Het was echt een super leuke verjaardag!
Vanmorgen werden we vroeg (7.30) wakker van een soort jankgezang, wat zelfs mijn oordoppen niet konden tegenhouden. Charlotte is geërgerd in haar pyjama naar de receptie gelopen om te vragen waar die herrie vandaan kwam. Terug in de kamer zegt ze op zijn Brabants: "Er is een dooie en er moet er niet nog 1 doodgaan". Dus nog niet eens de begrafenis en dan al zoveel herrie.. en dat drie uur lang. Pff wacht daar voortaan even mee tot het 10.00 is! En natuurlijk gaat vandaag het regenseizoen gewoon weer verder: één dagje overgeslagen speciaal voor mijn verjaardag :-).
Eind van de week vliegen we naar Vietnam en tot die tijd doen we zo min mogelijk, behalve een planning maken voor de volgende weken :-).
Veel liefs uit Cambodja,
Iris
Wat gaat de tijd toch snel! Het is alweer tijd voor een nieuw verslag over Cambodja.
Bij de aankomst in Cambodja werd snel duidelijk dat ze hier rechts rijden. Na bijna een half jaar links te hebben gereden is dat toch wel weer even wennen! Ook was het tijd voor weer een andere munteenheid: de Amerikaanse dollar. De Cambodjaanse Riel wordt steeds minder waard waardoor dit eigenlijk alleen nog als wisselgeld gebruikt wordt. Alles onder de 1 dollar wordt in Riel terug gegeven. Er zijn namelijk hier alleen maar biljetten en geen munten! Verder zijn we de eerste dag in Siem Reap erachter gekomen dat hier onder de lokale bevolking nog meer armoede heerst dan in Thailand. Dit merk je heel erg aan de wanhopige mensen op straat opzoek naar mensen die van hen iets willen kopen. "You want to buy something?", "What are you looking for?", "Tuktuk?", "Massage?", "What is your price?", "Lady?". Op een gegeven moment ga je alle kraampjes gewoon vermijden en wijs je de tuktuk mannetjes steeds korter af: "Lady tuktuk?" > "NO!!". Ook heel veel kinderen worden hier aan het werk gezet om allerlei troep te verkopen. Deze dag zijn we ook nog een stel tegengekomen die in dezelfde groep zaten bij onze outback tour in Australië. Ontzettend toevallig om elkaar in Siem Reap ineens weer tegen te komen.
De tweede dag in Siem Reap zijn we naar het tempelcomplex van Angkor Wat geweest. Dit is zo ontzettend groot dat er een 3 en 7 dagen pas beschikbaar is. Nou... één dagje tempels bekijken vonden wij wel weer genoeg! Het zijn trouwens allemaal tempelruïnes of in Nina's woorden "een hoop stenen". De entree voor dit complex is 20 dollar per dag: de duurste tempel waar ik ooit ben geweest! Wij hadden een tuktuk mannetje voor de hele dag geregeld die ons naar de drie grootste tempels bracht. Van de ene naar de andere tempel zat minstens 7 kilometer... moet je nagaan hoe groot het was! De eerste tempel was de Angkor Wat zelf. Deze schijnt erg mooi te zijn met de zonsopgang maar om 4.30 opstaan vonden wij wel erg vroeg. Nina was voor de Cambodjaanse bevolking als blond meisje erg speciaal. Een hele familie wilde één voor één met haar op de foto. Verder zijn we nog naar het broertje Angkor Thom geweest die bekend staan om zijn 52 hoofden. De naam van de derde tempel ben ik alweer vergeten, maar deze ruïne stond bekend om de enorme bomen die door de tempel groeien. Na 5 uur lang rond te lopen in de hitte was het wel weer goed voor ons en zijn we weer terug naar het hostel gegaan. Ik snap niet dat mensen hier een week rond willen lopen. Ja het was mooi.. maar dat heb je na 1x toch wel gezien?
Vlak voor we wilden gaan slapen begon Charlotte ineens keihard te gillen. En natuurlijk was het een kakkerlak!! Nina en ik stonden ook meteen op het bed te gillen en de kakkerlak vond zijn weg naar de badkamer. Bij de receptie ben ik insecten spray gaan halen en toen heeft onze held Charlotte de kakkerlak vriendelijk om het leven gebracht. We konden weer opgelucht ademhalen.... dachten wij! Totdat Charlotte ineens een baby kakkerlak op de grond zag lopen. En toen wisten we genoeg...mama kakkerlak en een baby kakkerlak.. dan moeten er nog veel meer zijn. Uiteindelijk kwamen overal baby's vandaan kruipen en zat de hele kamer dus vol met een kakkerlakkennest!! Natuurlijk is dat niet zomaar uitgeroeid dus wilden wij naar een andere kamer verhuizen. In eerste instantie was er niks vrij maar uiteindelijk toen hij zag hoe ernstig de situatie was was er ineens een kamer beschikbaar en konden wij om 2.00 's nachts eindelijk gaan slapen. Pff wat een avontuur!!
De laatste dag in Siem Reap hebben we in de ochtend onze backpacks helemaal leeggehaald en "kakkerlak-vrij" gemaakt. Anders nemen we ze straks overal mee naartoe. Verder zijn we deze dag nog even het stadje rondgelopen en zijn we 's avonds nog gaan stappen in de "pub street". In deze straat zitten alle bars en restaurants. Uiteindelijk zijn er twee bars in de straat tegenover elkaar waar iedereen blijft hangen tot in de late uurtjes. Op straat staan dan alle tuktuk mannetjes alweer te wachten om mensen terug naar de hostels te brengen. Volgens mij slapen die mannetjes echt nooit... altijd opzoek naar werk!
De volgende ochtend was het tijd om verder te gaan naar Phnom Pehn: de hoofdstad van Cambodja. Een rit van 5 uur over de meest slechte hobbel wegen zonder enige beenruimte. Met de misselijkheid ging het redelijk goed..totdat de vrouw naast mij ineens een zakje sprinkhanen tevoorschijn haalde en deze lekkernij begon te eten. Nou, toen draaide mijn maag zich toch wel even om...Ik was erg blij toen we er waren! Bij aankomst was het ook meteen duidelijk dat we weer in een echte stad terecht waren gekomen, wat een verkeersdrukte! Gelukkig zat ons hostel net buiten de stad in een rustige wijk. We bleven maar twee nachten (1 dag) in Phnom Pehn omdat er eigenlijk niet zoveel te beleven is.
De volgende dag zijn we met een tuktuk door Phnom Pehn gereden. De eerste stop was bij het Choeung Ek Genocidal Center een van de velen 'killing fields' in Cambodja. Voordat we hierheen gingen hadden we al gehoord dat het een erg trieste plek is over de geschiedenis van Cambodja. Bij de ingang betaal je 6 dollar en dan krijg je een koptelefoon met Nederlands sprekende audio. Je loopt een rondje over het park en dan krijg je op verschillende plekken te horen wat hier 40 jaar geleden is gebeurd in de periode van de Rode Khmer onder leiding van Pol Pot. Dit is de meest ontroerende plek waar ik ooit in mijn leven ben geweest. Hier zijn zoveel onschuldige mensen op de meest gruwelijke manier om het leven gebracht. In totaal is bijna eenvierde van de Cambodjaanse bevolking vermoord. In principe werd iedereen vermoord die opgeleid was, of alleen maar een bril droeg. Er zijn op dit terrein verschillende massagraven waar duizenden lichamen zijn gevonden. Uit respect en ter nagedachtenis voor deze mensen is er een monument waar alle schedels in worden bewaard. Iedereen was er stil van.. Hoe kan iemand zijn eigen volk zoiets aandoen? In Phnom Pehn zie je dan ook dat er weinig oudere mensen (boven de 40) zijn. In de middag zijn we nog naar de S21 gevangenis museum geweest, waar de mensen werden vastgehouden voordat ze werden afgevoerd naar Choeung Ek.
Verder hebben we weinig in Phnom Pehn gedaan en waren blij dat we naar de volgende plek gingen: Sihanoukville. Een badplaats in het zuiden van Cambodja. Na een busrit van 5 uur waren we dan eindelijk aangekomen bij het hostel Monkey Republic, het populairste hostel in Sihanoukville onder backpackers. In de middag zijn we nog even op het strand een drankje gaan doen. Hier hebben we ook kennis gemaakt met de velen verkopers op het strand, zowel kinderen als volwassen, van armbandjes tot pedicures. Ongeveer elke 5 minuten staat er wel weer iemand naast je. De volgende ochtend namen we de speedboot naar Koh Rong. Een eilandje vlakbij Sihanoukville wat volgens anderen een waar paradijs zou moeten zijn. Na 45 minuten door de wilde zee waren we dan om 12.00 aangekomen op het eiland. Een korte briefing, van een jongen die al veel te lang op dit eiland zat, bracht ons op de hoogte van het feit dat er alleen elektriciteit tussen 18.00 en 23.00 was. Verder was het strand waar we aankwamen ontzettend smerig en stonk het naar wiet en rotte vis. Toch maar een kamer gezocht voor de nacht want wie weet moesten wij het paradijs nog gaan ontdekken. Aan de andere kant van het eiland scheen een prachtig strandje te zijn genaamd Long Beach. Helaas was de zee te wild om met de taxiboot te gaan en lopend zou het een zware hike van 45 minuten zijn... wat ons in 35 graden net iets te ver ging! Na een slechte lunch (met oude knoeiharde pistoletjes) zijn we maar gaan lopen naar de strandjes die wat dichterbij zaten. Lopend door de jungle (Nina gillend aangezien ze gehoord had dat er slangen zaten.. ) gingen we naar het eerste strandje. Onderweg nog een hele grote gekleurde duizendpoot tegengekomen. Verder gelukkig geen enge beesten! Het strandje stelde vrij weinig voor en toen stond het besluit vast: we wilden hier zo snel mogelijk weg! Dus de eerstvolgende ferry om 16.00 weer terug naar Sihanoukville genomen. Om precies te zijn 4 uur op dit eiland geweest: een ware ellende!
Eenmaal terug in Sihanoukville hebben we een heerlijk luxe hotel opgezocht inclusief ontbijt. Deze avond zijn we lekker op het strand gaan eten en hebben we onze 'stamkroeg' gevonden: Martini beach bar. Ons nieuwe favoriete restaurantje op het strand en Lawi (13 jaar) heeft ons hier geweldig geholpen! De rest van de week zijn we hier dan ook nog vaak gaan eten. De Italiaanse oom van Lawi is de eigenaar van dit restaurant. Zijn neefjes helpen hem in de bediening en keuken. De ouders van Lawi zijn erg arm, maar dankzij zijn oom en tante kan hij naar de Engelse school en heeft hij een baantje. Heel mooi om te zien hoe familie elkaar helpt. We waren dan ook alle drie meteen verliefd op zijn charmes, echt een lief ventje!
De laatste dag met Nina was mijn onofficiële verjaardag. Charlotte en Nina hadden dit bedacht omdat het wel gezellig zou zijn dit nog even met z'n drieën te vieren. Nadat ik 's ochtends half slapend terug kwam van de WC werd er ineens voor mij gezongen. Haha, ik schrok me natuurlijk kapot! Nog even een seconde getwijfeld of het echt mijn verjaardag was, maar toen kreeg ik mijn 'onofficiële' verjaardagskaart en viel het kwartje. Echt een super leuk en lief idee! Aangezien we 24/7 bij elkaar zijn waren ze nog niet in de gelegenheid geweest om een cadeautje te kopen. Dus die mocht ik zelf uitzoeken deze dag! Het was een heerlijk chill-eet-relax dagje. De volgende ochtend vertrok Nina heel vroeg naar het vliegveld in Phnom Pehn, om vanuit daar via Bangkok naar Amsterdam te vliegen. De afgelopen zes weken waren super gezellig en we hebben echt ontzettend veel meegemaakt: om nooit meer te vergeten!! Maar voor Charlotte en mij zit het avontuur er nog niet op. Aangezien we ons ticket naar Vietnam al geboekt hadden waren we 'verplicht' nog een weekje in dit hotel in Sihanoukville door te brengen. Wat een straf! ;-) Dat wordt een weekje relaxen voordat we aan een nieuw avontuur gaan beginnen!
Helaas was het de drie dagen nadat Nina weg was ontzettend slecht weer: regen, regen en nog meer regen. Behalve ontbijten, lunchen en avondeten hebben we deze dagen dus echt niks gedaan. O ja, ik heb wel al twee boeken uitgelezen! Gister was mijn verjaardag en was het gelukkig een stralend zonnige dag. Ik werd wakker en meteen het eerste cadeau: een kakkerlak naast mijn bed.. Altijd fijn! Eerst hebben we heerlijk aan het zwembad gelegen en in de middag in het zonnetje op de strandstoelen gezeten bij Lawi! Toen Lawi hoorde dat ik jarig was en vervolgens mijn naam kwam vragen (en die moest ik spellen) hadden we al zo'n vermoeden dat hij ergens mee aan zou komen. En ja hoor, ik kreeg ineens een roze gevlochten armbandje met 'IRIS' om mijn pols. Super lief! In de avond zijn we ook nog lekker bij zijn restaurant gaan eten. Nadat we de rekening gevraagd hadden kwam hij met een rond bakje zelfgemaakte tiramisu met 1 kaarsje aanlopen. Wat een super leuke en lieve verrassing! Toch nog een kaarsje uit kunnen blazen op mijn 23e verjaardag. En daarna samen met Charlotte de tiramisu opgegeten, mmm het was heerlijk! Bij het bedanken kregen we nog twee dikke zoenen van zijn Italiaanse oom. Het was echt een super leuke verjaardag!
Vanmorgen werden we vroeg (7.30) wakker van een soort jankgezang, wat zelfs mijn oordoppen niet konden tegenhouden. Charlotte is geërgerd in haar pyjama naar de receptie gelopen om te vragen waar die herrie vandaan kwam. Terug in de kamer zegt ze op zijn Brabants: "Er is een dooie en er moet er niet nog 1 doodgaan". Dus nog niet eens de begrafenis en dan al zoveel herrie.. en dat drie uur lang. Pff wacht daar voortaan even mee tot het 10.00 is! En natuurlijk gaat vandaag het regenseizoen gewoon weer verder: één dagje overgeslagen speciaal voor mijn verjaardag :-).
Eind van de week vliegen we naar Vietnam en tot die tijd doen we zo min mogelijk, behalve een planning maken voor de volgende weken :-).
Veel liefs uit Cambodja,
Iris
Bedankt voor je blog! Ja, een hele andere country, en het is niet allemaal rozengeur en maneschijn! Wel interessant, maar ook depressing lijkt ons maar er blijven wel mooie herinneringen.
Op naar het volgende avontuur! Vietnam, geniet ervan!
Wij kijken uit naar je volgende blog! Waarschijnlijk zij wij dan op stap met John en de jongens, tot eind Augustus, maar dan ben je waarschijnlijk al aan het werk bij IKEA! Liefs, XX